Op de terugweg in de trein naar St. Jean Pied de Port (Von)

Kort gezegd: ik mis nu al mijn fiets. Het was zo'n bijzondere reis door wisselende landschappen en ineens ben je dan zomaar in Santiago de Compostella aangekomen.
Voor mijn fietsmaatjes neem ik mijn petje af, ze waren altijd goed gemutst! En ook ik voelde me altijd lekker onder mijn zogenaamde petje.

De treinreis van Santiago de Compostella naar San Sebastian en verder naar Hendaye duurde bijna 12 uur. Je komt weer door het landschap waarin we 15 dagen gefietst hadden. Ik vond het een bijzondere ervaring en kreeg bijna heimwee naar het fietsen in dat mooie wisselende landschap met al die mooie dorpjes en steden en al die oude kerken en kloosters uit de tijd van de kruistochten. Heb het als een boeiende tocht ervaren, waarin het reisgezelschap het heel goed met elkaar had. Dacht ook terug aan de week voor vertrek, waarin ik me wel eens even afvroeg of ik de Pyreneeën wel over zou komen. Tijdens het fietsen dacht ik : nou het valt allemaal wel mee, zo hoog zijn die bergen niet. En nu in de trein dacht ik : er waren heel wat zware en lange klimmetjes bij, en wat zat er veel (te veel eigenlijk) in mijn fietstassen. Maar we zijn er gekomen......en in 12 dagen zou het ook gelukt zijn, hoewel dat niet het streven was. Het heerlijke was dat we geen einddatum geprikt hadden.Ik moest ook denken aan al die momenten dat ik bijna de slappe lach kreeg en die moest inhouden omdat keihard lachen dan niet gepast zou zijn. Zo'n moment was de eerste nacht in St. Jean-Pied-de-Port in de alberque/refugio. Om 22.00 uur ging het licht uit en moest het stil zijn. Ik kwam om 21.45 uur de slaapzaal in, het was al donker en ik kon mijn lampje niet vinden. Dan maar op de tast naar je bed.....wat een belevenis. Rob en Michel moesten nog komen en ik was benieuwd hoe het hen in het donker tussen veel snurkende mensen zou vergaan. Zag het al voor me dat een van de twee het bed niet zou kunnen vinden of ergens tegenaan zou lopen...een soort grappig stripverhaal ging door mijn hoofd. En tijdens de Heilige Mis in de kathedraal van Santiago, toen het wierookvat tot ongeveer het plafond van de kathedraal geslingerd werd.......ik kreeg er bijna een lach-kik van, wat een spektakel.....as dat maar goed gaat in de kathedraal....dacht ik. En het is allemaal goed gegaan met dat wierookvat! En met ons ook! Doel bereikt en tijd om huiswaarts te keren met vele prachtige ervaringen!

Met dank aan Michel en Rob, de beste fietsmaatjes van deze mooie tocht, het was een Buen Camino!